Gisteren waren we al vroeg op pad. Na een langdurige voorbereiding zouden we snel onze kraam kunnen inrichten. Helaas zagen we bij aankomst dat we geen kraam van 4 meter hadden maar van 2 meter. Daar kon ik absoluut mijn spullen niet op kwijt en dat bracht even een teleurstelling te weeg. We moesten deze kraam ook nog op een plek een paar meter verderop zetten en intussen regelen dat we er een stuk bij konden krijgen. Even een kraam verplaatsen is beslist een slecht idee. Alles begon te schuiven en de balken van het dakkleed kwamen mijn kant op. Ik kon de staanders niet loslaten en kreeg een balk op mijn hoofd en een op mijn schouder. Ik vreesde het ergste, maar even doorbijten, ik kon er nu niet bij gaan zitten.
Gelukkig kwam het bericht dat we de kraam van de overzijde mochten toevoegen aan die van ons. Mijn eerste hulp kwam aan met de trein en terwijl ik naar de schmink ging kon manlief samen met haar de kraam verplaatsen, en een gewaarschuwd mens telt voor twee, opbouwen. Gelukkig had ik een ontwerp van de display waarmee ze konden werken.
Grimeur Ton Geertman, die het wel leuk vond om in plaats van alle Sinterklazen en Pieten nu eens een heks onder handen te nemen, kwam om 10 uur aan vanuit Deventer. Hij maakte van mij een échte heks. Toen op de fiets naar de kraam in het centrum en de laatste hand aan het display. Vlakbij was een volgende hulptroep die toilet mogelijkheid en koffie/thee verzorgde. Daar heb ik me verder als heks gekleed. Er moesten toen al veel foto’s gemaakt worden want ze waren ernstig onder de indruk van mijn uiterlijk. Ik was er duidelijk op vooruitgegaan… 🙂
Intussen was er alweer een van de hulpen in de kraam gearriveerd en zo zou de hele dag door een man of drie mij ondersteunen in de kraam. Dit gaf mij de gelegenheid om in het publiek te gaan en handen te schudden. Praatjes te maken en op de foto te gaan. Er zijn zoveel foto’s gemaakt. Zal deze PR stunt mij meer bekendheid opleveren? Het zou toch heel mooi zijn.
Om vijf uur gingen alle sprookjesfiguren in een parade door de winkelstraten naar de markt toe waar met een sing a long afscheid genomen werd van #SprookjesstadZutphen.
Toen ik weer bij de kraam aankwam was deze al helemaal ontmanteld en waren de spullen onderweg naar huis. Bij onze post kon ik me weer omkleden en werd ik opgehaald om daarna weer eens te kunnen zitten en mijn benen te strekken.
Omdat ik de hele dag mijn bril had moeten missen en dan ook vrij weinig heb gezien wilde ik eigenlijk meteen van mijn grote neus af zodat er ruimte kwam voor de bril en dan pas, met beter zicht, een omelet maken om de hongerige magen te vullen. De neus, kin en wenkbrauwen waren vastgeplakt, maar het viel me erg mee hoe snel die zich lieten verwijderen. Ik moet er toen, met halve schmink, helemaal niet meer uitgezien hebben. Maar eerst eten, daarna afschminken en douchen. Om negen uur ‘s avonds was er niets meer te merken van het hele spektakel. Tot ik weer op mijn telefoon kon kijken.
Daar stroomden de hele dag door al foto’s, felicitaties (het was tevens mijn 65ste verjaardag), opmerkingen en berichten door. Wat heb ik nog kunnen nagenieten.
Dank allemaal voor jullie hulp, wensen en steun, op welke manier dan ook.
En toen op tijd naar bed. Vannacht voelde ik vooral dat ik niet goed op mijn rechterzij kon slapen vanwege een beurse schouder, en op de linkerzijde was ook niet handig vanwege een beurse schedel. Maar geloof me, ik heb geslapen als een roosje.
De foto’s komen in de volgende post.
Margreet K. Peta
