Je mag een stuk van maximaal 300 woorden inzenden voor de rubriek Gastschrijvers in De Stentor. Het moet gaan over alledaagse dingen en ik dacht dat dit verhaal daar wel bij paste.
Margreet K. Peta
18-9-2021
Normaal ging ik vier dagen per week met de trein naar Deventer. Toen corona kwam besloot ik de e-bike te gebruiken voor de rit van Zutphen naar Deventer. De buitenlucht en beweging was heerlijk en ik vond het dan ook niet moeilijk om vol te houden.
Eind december ging ik met pensioen, de dagelijkse ritten stopten. Ik besloot om dagelijks een uur te gaan wandelen. Ik ben iemand die naar een doel zoekt en mijn vaste doel was weg, dus zomaar wandelen voelde vreemd. Maar in beweging blijven voelde belangrijk. Ik wilde zo rond negen uur de deur uit gaan en minimaal een uur wandelen. Later op de dag was niet verstandig, ik zou maar uitvluchten gaan bedenken of al andere activiteiten hebben.
De routes waren nog nieuw en met de sneeuw zag het er ook prachtig uit. Maar toen kwam de sleur. Ik moest mezelf een opdracht geven, een dagelijks nieuw doel hebben. Dan zou ik dezelfde weg honderd keer kunnen lopen en telkens verrast worden. Ik besloot om gevelnamen te fotograferen. Tien stuks voor op Instagram. Er zijn genoeg gevelnamen dus dat zoeken kon vele wandeluren vullen. Ik zocht verder naar uithangborden, gevelstenen, iets met nummer dertien et cetera. En elke dag postte ik die vondsten. Spijlen van hekken, bloemensoorten en struikelstenen.
Ik had vrijwel elke uitdaging gehad, had zelfs voorbijgangers aangesproken of ik hun hond mocht fotograferen. De stad kende bijna geen geheimen meer: elk standbeeld, elke gevelnaam of uithangbord had ik gevonden, elke steeg had ik ontdekt. Toen bleven de genummerde vuilnisbakken over. Dat vond ik wel van een droefheid getuigen om te fotograferen.
Ongemerkt raakte ik gewend aan de dagelijkse tochten. Zonder doel geniet ik nu van de elementen, de vriendelijke groetende passanten en de beweging.
