Ik wil zo graag nieuwe, leuke schoenen en laat me verleiden door de extra Black Friday-korting van 20 procent om nu te gaan. Deze, tot welke maat zou die gaan? Niet te zien op het kaartje, dus vragen. ,,Dat moet u aan mij of collega vragen.” Ik schiet al een beetje vol. Zo onhandig. Als ik meteen de maattabel kan zien hoef ik bij elke keuze niemand lastig te vallen.
Teleurgesteld, ik wil niet steeds vragen, loop ik verder en dan: achterin twee stellingen met grote maten. De keuze is klein, al ligt er van alles wel iets. Dan zie ik de schoen waar het verhaal mee begon. Mijn maat!
Hobbel twee. Ik haal mijn therapeutische inlegzool tevoorschijn. Als die past kan ik verder. Het is krap aan, achteraan steekt die iets omhoog. Zonder binnenzool kan het misschien lukken. Maar die zit verdacht goed vast. Teleurgesteld zet ik de schoen terug en kijk verder.
Mijn knie verdraagt geen hakjes meer, dus lage zool, veterschoen is het beste. Het moet dus een leuke, maar stevige schoen zijn en niet de schoen die ik nu alweer dik een jaar draag en waar ik toen maar ‘genoegen mee’ moest nemen. ,,Vaak gaan binnenzooltjes er wel uit”, krijg ik te horen. De rest van het aanbod is niet voor mij, de tranen staan al bijna in mijn ogen. Verdrietig pak ik mijn tassen op. ,,Kan ik u helpen?”
Ik antwoord kort en loop met dichtgeknepen keel naar de uitgang, niets vragen nu anders sta ik hier met een vreselijke huilbui. Er staan marktkramen voor de winkels, ik sluip achterlangs en probeer grip op mijn emoties te krijgen. De oerdegelijke schoenen die ik draag brengen me weer veilig thuis, de teleurstelling blijft. Waarom kan ik niet voor een leuke prijs een leuke schoen halen?
De Stentor: 3-12-2022 Rubriek gastschrijvers
Margreet Keijzer (67) uit Zutphen is gepensioneerd en hobbyschrijfster onder pseudoniem M.K. Peta
