Mijn nieuwe boek vordert gestaag. Ik val tijdens het schrijven van de ene in de andere verbazing. Ik situeer iets in een bepaalde tijd, eeuwen geleden, en dan blijkt dat feiten kloppen. Dat gebouwen daar dan ook net staan. Dat die schrijver toen juist had gepubliceerd, dat dit en dat tot mijn verbazing gewoon zo was.
Tijdens een soort van escape-room achtig iets, komen de personages ondergronds bij een soort van ganzenbordspel terecht. Om daar een beeld bij te krijgen en te zien hoe het spel zou verlopen als ik hen dit echt zou laten spelen, maakte ik een ganzenbordspel.
Het werd een weekje van uitdaging, om het daarmee ook zo mooi mogelijk te maken dat ik de foto’s als cover kan gebruiken. Daarna zette ik mij aan het spel. Ik had negen groepjes van spelers, ingedeeld op jaartallen en situaties en zij kregen een speelnaam. De personages uit deze tijd kwamen in 3 groepen terecht. Waarvan 1 groep bijzonder was voor het verloop van het spel. Ik liet elke groep de dobbelsteen gooien tot iemand 6 gooide. Aan de hand van de willekeurige volgorde van de groepsnamen op een ander onderdeel van het bord, kwam ik tot de groepen 1 t/m 9. Ik hield voor mijzelf verborgen welke groep onder welk nummer speelde. Zo speelde ik het spel en hield tenslotte nog 2 groepen over die in tijdnood (escape) kwamen en vlug doorspeelden. Net op tijd ging er nog een groep door. De laatst overgebleven groep kwam daarna meteen bij de dood aan.
Ik controleerde wie in welke groep zat en of het spel mij en de personages bracht wat het moest brengen… En weer stond ik versteld. Want de groep die van het grootste belang was en het spel beter niet vroegtijdig kon winnen, was de groep die als laatste bij 63 aankwam.
Het moet zo zijn.
Margreet K. Peta
