En hier is dan de titel en de kaft.
Superblij met het resultaat en met de hulp waar ik niet zonder had gekund. Ineke Heijster tekende weer een prachtige cover en John Blijenberg heeft mij weer geholpen als redacteur.
In 2002 schreef ik het moderne spannende fantasy verhaal met slechts een werktitel.
In 2020 was ik er aan toe om het te publiceren en toen ik eind maart het verhaal naar John zond om het te redigeren, viel me opeens op dat er iets bijzonders aan de hand was.
We zaten op dat moment midden in de Corona lockdown. Covid 19 hield ons van de straat en waar we ons wel op straat of in een winkel begaven hielden we anderhalve meter afstand van elkaar. Er was nog geen vaccin en iedereen was bang om besmet te worden. Het openbaar vervoer werd zo min mogelijk gebruikt en familieleden en vrienden werden op afstand gehouden. Veel winkels, cafés en hotels sloten, soms verplicht, hun deuren. Terugreizen vanuit het buitenland was niet eenvoudig. Men moest in quarantaine!
En laat dat nou ook allemaal gebeuren in dit verhaal.
In Zozobrad, een land hier ver vandaan, in een kerk bovenop een berg, dwarrelde al jaren een voor het oog onzichtbare wolk zwart zand rond. Het veroorzaakte een bijzondere besmetting. Kwam je in de kerk, dan werd je besmet. De kerk en iedereen die daar was geweest werd gemeden. Men was als de dood om ook besmet te worden. Mensen staken de straat over als een (mogelijk) besmet persoon hun pad kruiste en er werd gewaarschuwd als er van het openbaar vervoer gebruik werd gemaakt door een besmet persoon. Anderen verlieten dan het voertuig. Alles wat aangeraakt was werd schoongemaakt. Deuren van winkels werden afgesloten als een mogelijk besmet persoon naderde. Het hotel en de cafés sloten hun deuren. Het werd ook heel lastig om naar huis te komen vanuit het buitenland.
Een van de personages uit het boek was naar dat land en in die kerk geweest, hij geloofde niet dat die besmetting bestond. Een remedie bestond niet en om zijn familie niet te besmetten meed hij het contact met hen en hij ging in vrijwillige quarantaine. De deur werd niet meer open gedaan voor leveranciers enzovoort.
Zo bleek dit verhaal heel veel raakvlakken met de Corona pandemie te hebben.
Door Corona konden ook heel veel evenementen niet doorgaan, waaronder het Eurovisie songfestival dat na bijna 45 jaar weer in Nederland gehouden zou worden. Het lied Love Shine A Light werd het lied dat gebruikt werd als verbindende factor. Ik had nog geen titel gekozen voor het lied dat in de slotfase gezongen werd, maar schreef wel dat het een tocht zou worden waarin liefde zou verbinden. Het moment dat er weer licht kon gaan schijnen in vele ogen. Het leek me zeer geschikt om Love Shine A Light door de menigte te laten zingen.
Hoe bijzonder dat dit verhaal 18 jaar gewacht had om naar buiten te treden. John kwam het geredigeerde manuscript terugbrengen en merkte op dat dit verhaal wel heel veel raakvlakken had met Covid 19, net zoals ik had opgemerkt. Dat het misschien wel goed was om dit in de epiloog te melden. En dat was ik helemaal met hem eens.
Margreet K. Peta
